martes, 25 de septiembre de 2012

Amencer n°1

Entón chega ese momento no que sabes que tes que erguer a cabeza. Recordar o teu orgullo. Ou quizais o que tiñas. Ou quizais o que quixeses ter.

Tal vez só che queden escombros ou cinza, nunca sabes como acabarán as cousas. Non sei se está ben dicir que algo acabe ben ou mal. A palabra "acabar" en sí non é demasiado agradable, non si?

sábado, 22 de septiembre de 2012

Xuventude extraterrestre.

    Vivimos nun mundo froito de numerosas loitas e progresos, hoxe dominado pola globalización, as tecnoloxías... Ao longo dos anos numerosos personaxes e agrupacións mostraron o seu descontento ante as situacións que vivían: folgas, protestas, manifestacións... A ninguén lle gusta sentirse obligado, escravo nin inferior. Destes sentimentos, que case sempre cargaban contra a envexa, a codicia ou a crueldade; xurdiron todos estes tipos de agrupacións que protestaban polo cambio.

   Mais a día de hoxe, onde quedou todo ese espírito loitador e libertador? A maioría das xuventudes semellan abducidas pola rede, os móbiles... Coma se vivisen noutro mundo. Procuran manterse ao marxe de problemas tales coma o enorme número de persoas paradas, toda a xente que non ten con que sustentarse nin onde vivir... Por non esquecernos da política. "Que será iso? Que máis da, temos unha democracia, ou iso din, así que cando me toque votar xa mirarei o que fago".

   Podes ir pola rúa e preguntarlle a calquera adolescente sobre o movemento 15M; probablemente che dirá que si, que todo iso está moi ben e que lle parece xenial que se proteste. Para el claro que está ben, mirando desde a casa e manténdose ao marxe. Iso si, en canto a selección gana calquera título internacional todos saen á rúa a festexalo coma se non houbese mañán. Pero do mesmo xeito, cando de verdade hai que saír, e mobilizarse: "Ah, que ben, hai folga por algo, mañán perdemos a clase".

   Acaso non debemos pelexar polo mundo no que queremos vivir? Acaso non deberiamos unirnos ao 15M por unha verdadeira democracia con máis referendos para seren nós quen tomamos as decisións? Por que imos ser os títeres de políticos españois e europeos? A ninguén lle gustan os recortes, mostremos o noso descontento! España, xunto con outros países, non ten que ser a locomotora que saque a Europa da crise.

   Pero bueno, parece que á maioría da xuventude, quen imos herdar este mundo, nos da igual todo iso. Tal vez só queiramos ser pasaxeiros desta viaxe sen decidir o noso destino.

lunes, 30 de abril de 2012

Respiro.

Aquela rapaza
era coma o aire novo.
Tan sinxela, mais tan delicada.
Tan sinxela, mais perfecta en cada detalle.

Aqueles profundos ollos verdes,
nos que eu vía reflexados os bosques.
Aqueles ollos eran, coma o frescor da natureza.

Soño con acoller as súas agarimosas meixelas.
Soño con sentir os seus cabelos loiros.
Soño cos seus carnosos beizos.
Soño.

Mais iso, tan só soño.
É tan marabillosa coma o ceo e as estrelas,
mais igual de inalcanzable.

Opacidade.

Humidade.

Dende o primeiro momento.
Cada vez que amencía,
sabíao.

Ninguén dixera nada.
Máis non era necesario.
Pertencía ao tipo de cousas,
que se perciben co corazón.

Coma un calafrío.
Coma a noite pecha de verán.

Agradable.
Coma cando notas a calor.
Coma a calor dos raios de sol da primavera.
Coma a calor de dous corpos nús,
abrazados na escuridade.

Agora, baleiro.

lunes, 26 de marzo de 2012

Turquesa.

Verde brisa primaveral.
Auga turbia e sucia.

Onde está a liberdade? Onde está o frescor?

Vistos dende o lonxe, semellaban...
Aquel sombreiro de palla,
que se mecía, e se mostraba cómodo baixo o sol.

Semellaban libres.

Por que aquel verde... non era o convencional?
Era un verde, estremecedor.
Facíame sentir frío.
Frío e medo.
Escuridade nun burato, eso era.

Que máis da?
Mira, mira o que tes enriba.
O ceo segue sendo igual de amplo.
Igual de extenso e igual de tranquilo.
Seguirei soñando con ser esa andoriña que o atravesa,
sen vento en contra, e sen preocupación.

Angustia, pero que máis da?

O ceo segue sendo turquesa.

martes, 13 de marzo de 2012

Indignado.

Radicales. Anticonstitucionales. Talibáns lingüisticos. Adoctrinados. Pensei que nunca oíria tantas sandeces xuntas. Si, dixen oíria, porque non dedicaría nin un segundo da miña vida a escoitar esa clase de ofensas.

Agora din, que si violamos dereitos, que si somos uns nacionalistas extremistas... Vamos home, e que hai do dereito a unha vivenda? Que hai do dereito á educación? Non hai outras cousas con máis prioridade? Pero bueno, como vexo que iso non vos importa... Non é peor o voso caso? A violación da liberdade de expresión. O único "mal" que fixemos foi expresar a nosa opinión. Cando dicimos: "Preferimos a un do Bierzo que...", precisamente dimos iso: PREFERIMOS. É dicir, que nos gusta máis. Pero quen dixo nada de excluír aos demais? Logo, respecto ao de que as fronteiras de Galiza as poña o galego; referímonos, non ao territorio, senón a que todos os que somos galegos e falamos galego, formamos parte do mismo pobo. Somos a mesma xente, somos como irmáns. Porque compartimos unha mesma cultura, da que estamos orgullosos.

Agora si, nenos non somos. Somos adolescentes. Somos o próximo futuro. Con ideas PROPIAS. Influídos por nós mesmos. Adoctrinados por ninguén. E temos iniciativa. Non imos ser unha xeración pasiva máis. Nós non nos conformamos. Non nos gusta este mundo que imos herdar, e por iso loitamos. Loitamos polo cambio. Loitamos polo que queremos. Eu non vou vivir nun mundo herdado que non me gusta. Non, non sen loitar. E coma mín, moitos máis. Moitos, moitos máis. Así que dicide o que queirades. Porque vós teredes toda a diplomacia e a forza política que queirades; pero nós, nós somos o pobo e somos o futuro. E non temos pensado deixar que nos dominen. Sen o pobo, non funciona a política.


Así que continuade GB, porque nós tamén continuaremos loitando.

Indignado.

Radicales. Anticonstitucionales. Talibáns lingüisticos. Adoctrinados.

domingo, 11 de marzo de 2012

Pequeno soñador.

A vida nunca foi fácil. Esta vez, non ía ser un caso distinto. Estaba el. O pequeno soñador. Soñador si, mais os seus castelos no aire eran asediados pola cruda realidade. Esta vez decidira ser un fiel cabaleiro. Buscaba o tesouro. O seu tesouro. Aquel que lle correspondía. Camiñaba. Camiñaba só.

Un día, farto de non sacar fruto daquela longa busca, chegou a un val. Deuse conta, de que aquilo tampouco era o que levaba tanto tempo buscando. Pero dixo: "E se nunca encontro o que busco?". Entón, decidiu asentarse alí. Naquel bonito, luminoso e esperanzoso val. El estaba a gusto alí. Cada vez, había menos dúbidas, e se ía sentindo máis acollido. Mais un día, atopou, río arriba; por fin, o seu lugar. Dende o momento en que o viu ao lonxe, sentiuno no corazón. Era alí. Mais el xa estaba asentado, xa tiña esperanzas no outro lugar. A súa cabeza, dicíalle que volvese e so olvidase do que acababa de atopar. Pero o seu corazón suplicaballe non deixar pasar aquela oportunidade.

miércoles, 29 de febrero de 2012

- Que pasa se se nos cae o ceo enriba?

- Nada pequena, non pasaría nada.
- Como non ía pasar nada?
- Non, non pasaria nada:
Ninguén sabería que o ceo ía caer. Entón, os ríos continúan fluíndo, os cans ladrando, os salmóns contracorrente, as persoas camiñando, os namorados bicándose...
De repente, o ceo vense abaixo. Pero todo remata de repente. Ninguén sofre. Ninguén queda só. Entón, si nada xirou, si non cambiou a vida de niguén e se todo rematou de súpeto; que pasou? Absolutamente nada, simplemente, todo rematou e quedou sumido en silencio. Pero nun silencio solemne. O silencio do respirar, o silencio da tranquilidade. O silencio da ausencia.

Agarda.

Non te podes ir todavía
porque aínda...

Aínda non albiscamos ao lonxe un atardecer alaranxado.
Aínda non nos bañamos na alegría dunha calurosa tarde.
Aínda non respiramos o espírito do mediodia xoven en verán.
Aínda non nos sorrimos abrazados no anoitecer.

Sobre todo, aínda...

Aínda non nos bicamos baixo a choiva
Nin sequera choramos baixo ela
Confundindo as nosas bágoas,
coas gotas que discorren través as nosas meixelas.
Ambas esvarando pola nosa face,
mirándose e intimando.
Ata xuntarse.
Colmando a mestura mestra de tristura.

A mestura das bágoas profundas que nacen dunha ilusión rota,
coas gotas que caen dende semellantes nubes escuras;
ata desembocar nun solitario chan, que lonxe queda perdido.

Paisaxe nublada e gris, gris coma a cinza.