sábado, 30 de octubre de 2010

Chove.

Chove fóra, nas rúas, pero tamen chove dentro, dentro de min.

É un sentimento estrano ao que non lle atopo xustificación. Non me sinto ben, é coma se me faltase vida. Non teño ganas de facer nada. Bueno, nada non. Encantaríame saír cos meus amigos pero non podo. Últimamente pasame isto cando cando chove tanto. A min dame igual saír pola porta e mollarme. Dame igual que chova, trone ou neve. O que quero dicir é que isto non debería ser un impedimento para estar na rúa. Gústame a chuvia. Gústame estar baixo a chuvia, camiñar baixo a chuvia, sorrir baixo a chuvia, chorar baixo a chuvia... Pero odio quedarme na casa en días coma este. O tempo nunca o recuperaremos, cada segundo, cada minuto, cada momento que paso aquí frente ao computador sen facer nada é tempo que se volve pasado. Claro que son xoven e teño moito tempo por vivir, pero cando xa non o teña dareime conta do estúpido que fun malgastando o tempo. Tamén vou ir perdendo amigos co paso do tempo (e atopando novos), e por iso quero adicarlles este tempo tan valioso. Porque ninguén deixa apodrecer un caramelo mentres o pode comer.

Boto de menos á xente, amigos que viven preto e amigos que viven lonxe, e aínda que non me faga sentir demasiado ben creo que é algo bo. Ese sentimento demostra que teño ganas de vivir. Vivir ben. Disfrutando cada momento. Porque tentarei rir sempre que poida e chorar cando o necesite, pero só se o necesito.

viernes, 29 de octubre de 2010

O nacemento do blog.

Todavía non teño clara a razón da creación deste blog, sempre me gustou escribir os meus pensamentos ou sentimentos para desafogarme. Nunca me plantexara a idea de crear un blog con este fin ata que un día, vin o blog de Daniel Barral de Jesús (http://www.avozdaecuridade.blogspot.com/). Realmente recoméndovos visitar o blog de Daniel, gústame moito. Seguramente o meu blog non chegue a ser tan bó coma o do meu amigo, poderíase considerar un intento frustrado, pero eu non o chamaría así. Quizais o blog mencionado antes fose algo que me movese a crear este, pero eu non quero facer un blog coma o de Daniel. O que eu quero é facer o meu blog, si, tal vez similar, pero nunca tratarei de facelo igual. Seguramente cando lea o blog de Polly me veña a inspiración (o cal me parece algo admirable), pero non polas ganas de facer algo que conte algo parecido, senón polas ganas de escribir sobre min ou sobre a miña vida para desafogarme e quizais chegar a crear tanta beleza coma no outro blog. Nunca me gustou escribir por forza (coma as redaccións do colexio, por exemplo), pero fago esto por placer. Gústame e digamos que me fai sentir ben. Para min é algo xenial poder compartir as miñas reflexións e sentimentos cos demais deste xeito tan sinxelo. Por outro lado, non existe a presión de que eu estea convosco falándovos de min, e probablemente vós leredelo cando eu non esté diante polo que me resulta máis agradable. Tampouco vos vou obrigar a ler isto. Haberá quen lle guste e o lea, e haberá quen non lle guste e deixe de ler. Pero a min iso dame exactamente igual. Claro que me gustaría que se comentasen as entradas, pero ao marxe diso, tamén escribo para min, coma se isto me axudase a sentirme mellor comigo mesmo.

Creo que xa abonda de presentación, e vouvos deixar, para comezar, unha entrada que escribín onte no meu tuenti (aínda que está en castelán, procurarei escribir en galego, porque me gusta máis, pero vouvos deixar de todos xeitos esta entrada en castelán porque me gusta):
Yo?
Si yo, claro. Pues yo soy yo, y cómo soy yo? Soy moreno, un poco alto, tengo el pelo marron oscuro y semi-largo. Dicen que soy listo porque se me da bastante bien el colegio (aunque no me guste... :S). Me gusta mucho hacer deporte porque me hace sentir bien y me gusta tener buena forma física. Me gusta en especial el piragüismo. Me parece un deporte ideal porque, aunque sea un deporte sufrido, si tu trabajas vas a obtener resultados y básicamente es eso. Además está genial porque viajamos a muchos sitios y nunca es igual (puede haber maratón, pista, promoción, descenso, travesía, barcos de equipo, puede variar con el tiempo que haga...). También me encanta la música. La música es parte de mi vida. Mi vida sería muy diferente sin música. Me gusta todo o casi todo tipo de música, aunque en especial el rock. Creo que mis amigos piensan que soy gracioso y buen chaval. Creo que les gusta estar conmigo porque nos lo pasamos bien, y aunque parezca un poco raro, me gusta hacerles reír y hacer q se lo pasen bien porque me siento útil y siento que les hago bien (por así decirlo). A veces me da alguna ''venada'' y hago cosas como espontáneas que nos hace pasarlo bien porque aporta como una pequeña dosis de locura.Muchos conocen la faceta graciosa y todo esto, pero solo algunos de mis amigos conocen la otra faceta. Quizás no lo parezca, pero a veces tengo mis momentos, y también soy comprensivo, y al margen de todas las tonterias y tal que hago para echarnos unas risas soy más profundo. Eso me gusta porque me hace diferente, y siento que no soy sólo alguien que hace reír, sino que también puedo hablar seriamente (por decirlo así). Me gusta entender a las personas y poder ayudarles con sus problemas.
Todavía no tengo muy claro por qué me he puesto a escribir esto, quizás sea porque me apetecía, porque he visto algo parecido que me gustó en el tablon de mi primo, por ambas cosas, o por otra cosa. Pero al fin y al cabo creo que me ha sentado bien.