lunes, 30 de abril de 2012

Respiro.

Aquela rapaza
era coma o aire novo.
Tan sinxela, mais tan delicada.
Tan sinxela, mais perfecta en cada detalle.

Aqueles profundos ollos verdes,
nos que eu vía reflexados os bosques.
Aqueles ollos eran, coma o frescor da natureza.

Soño con acoller as súas agarimosas meixelas.
Soño con sentir os seus cabelos loiros.
Soño cos seus carnosos beizos.
Soño.

Mais iso, tan só soño.
É tan marabillosa coma o ceo e as estrelas,
mais igual de inalcanzable.

Opacidade.

Humidade.

Dende o primeiro momento.
Cada vez que amencía,
sabíao.

Ninguén dixera nada.
Máis non era necesario.
Pertencía ao tipo de cousas,
que se perciben co corazón.

Coma un calafrío.
Coma a noite pecha de verán.

Agradable.
Coma cando notas a calor.
Coma a calor dos raios de sol da primavera.
Coma a calor de dous corpos nús,
abrazados na escuridade.

Agora, baleiro.