- Que pasa se se nos cae o ceo enriba?

- Nada pequena, non pasaría nada.
- Como non ía pasar nada?
- Non, non pasaria nada:
Ninguén sabería que o ceo ía caer. Entón, os ríos continúan fluíndo, os cans ladrando, os salmóns contracorrente, as persoas camiñando, os namorados bicándose...
De repente, o ceo vense abaixo. Pero todo remata de repente. Ninguén sofre. Ninguén queda só. Entón, si nada xirou, si non cambiou a vida de niguén e se todo rematou de súpeto; que pasou? Absolutamente nada, simplemente, todo rematou e quedou sumido en silencio. Pero nun silencio solemne. O silencio do respirar, o silencio da tranquilidade. O silencio da ausencia.

Agarda.

Non te podes ir todavía
porque aínda...

Aínda non albiscamos ao lonxe un atardecer alaranxado.
Aínda non nos bañamos na alegría dunha calurosa tarde.
Aínda non respiramos o espírito do mediodia xoven en verán.
Aínda non nos sorrimos abrazados no anoitecer.

Sobre todo, aínda...

Aínda non nos bicamos baixo a choiva
Nin sequera choramos baixo ela
Confundindo as nosas bágoas,
coas gotas que discorren través as nosas meixelas.
Ambas esvarando pola nosa face,
mirándose e intimando.
Ata xuntarse.
Colmando a mestura mestra de tristura.

A mestura das bágoas profundas que nacen dunha ilusión rota,
coas gotas que caen dende semellantes nubes escuras;
ata desembocar nun solitario chan, que lonxe queda perdido.

Paisaxe nublada e gris, gris coma a cinza.