Coma un lóstrego de ilusión
co seu sorriso confiado
Ela sobe ata a copa máis alta
Ela baixa fluíndo entre as árbores
O seu perfil adiviña a inocencia
da súa pel branca reflexada nas fragas,
das perlas que adornan os seus lóbulos
e do seu cabelo xinete da corrente
A doce rapaza feita muller
O froito máis sutil dun mármore estático,
cincelado polo artesán do propio carácter:
pulindo os detalles, conservando a esencia
Dende os brancos vales
ás pálidas chairas
surcadas
polos máis elegantes meandros
que afortunados se deslizan
por tan sutiles campos de azahar
As fragas quedas
fogar do fulgor,
que ben se tornan
no espello do mundo
reflictido dende o bosque
O mar negro,
de onde brotan os pentagramas
das miñas humildes notas
desquintadas ou ben desquiciadas
polo se mecer desas ondas escuras
Contrastes que definen
o límite da realidade
e un mundo surrealista
